Ik heb een ongedwongen relatie met mijn accountant. We kunnen alles tegen elkaar zeggen, elkaar tot de orde roepen, lachen, uitlachen, de waarheid vertellen en leuke plannen maken.

Toch is er eenmaal per jaar een bezoek aan hem dat iets officieels heeft, iets bijzonders. Het speelt zich altijd af zo middel april. Ik voel de spanning oplopen bij het naderen van zijn burelen. Er trilt iets in de lucht en bij het binnenkomen wordt mijn jas net wat formeler dan anders op het knaapje gehangen. Bij het betreden van zijn werkkamer is het net of de verzameling jaargangen fiscale naslagwerken, die je anders niet eens ziet, deze keer dwars door je heen kijken. Je gaat niet zitten, maar wordt verzocht 'plaats te nemen'. De bekende vraagt: 'Wilt u koffie, thee of iets fris' lijkt door een daartoe geautoriseerde instantie gesteld te worden, in plaats van door Sylvia. Iedereen is bij het complot betrokken, iedereen doet mee. Om me een houding te geven begin ik vast door mijn aantekeningen te bladeren, totdat daar ineens op de drempel, ongeveer twee decimeter langer dan anders en met een mapje voorzien van een fluoriscerend blauw voorblad onder de linkerarm geklemd staat... mijn accountant. Het moment is nu aangebroken, er is geen ontkomen meer aan. Ik ga de eerste blik
werpen in het jaarrapport van de onderneming.

Sorry, maar een columnist laat zich ook wel eens even gaan. Dat moet u maar niet erg vinden. Het jaarrapport is natuurlijk maar gewoon een concept en telefonisch was er al lang iets van de inhoud doorgesijpeld. Sylvia vraagt weer heel gewoon: 'Zeker koffie?', de accountant heeft inmiddels zijn normale lengte aangenomen en heet weer gewoon Sjoerd.

Na een globale blik op balans en verlies & winstrekening worden de afzonderlijke posten doorgenomen en daarbij voorzien van commentaar. De teneur van dit overleg is nooit afhankelijk van het geboekte resultaat grappig genoeg. Met andere woorden, na een slecht jaar zoek je mogelijkheden het in het volgende jaar beter te doen en na een goed jaar zoek je die mogelijkheden ook. Kortom, dat bezoek aan de accountant in april heeft eigenlijk alleen symbolische waarde.

In de deuropening kondig ik aan bij het volgende bezoek weer te willen lachen en leuke plannen te maken. Sjoerd begrijpt dat allemaal en spoedt zich naar de volgende klant.

Bas