Afgelopen maandag en dinsdag was het weer zover: het jaarlijkse uitje van De Heren in Zonweren. Dit keer een overnachting in Tilburg. Centraal gelegen, want mijn zonweringmaatjes komen respectievelijk uit Heerlen (Frank Laumen), Putten (Dick van Bloemendaal) en Maassluis (Johan).
Het kostte mij enige moeite om op tijd te arriveren, omdat wij (Velota) dit weekend ons bedrijfsuitje hadden in Drenthe. Aan gezelligheid geen gebrek dus en het vloeide mooi in elkaar over. Met de nadruk op \'vloeide\'.

De vrienden- en vertrouwensband die we in de loop van de jaren hebben opgebouwd, maakt het mogelijk om vrijuit met elkaar te spreken. Financiële kengetallen worden gedeeld, het afgelopen jaar wordt geëvalueerd, kansen en bedreigingen, zuks. Er wordt gesproken over zakelijk onderwerpen, maar ook over privé-zaken. Opvallend daarbij is, dat we met z’n vieren heel veel dingen gemeen hebben. Zoals de onaflosbare steun van onze echtgenotes. Zonder die steun kan geen enkele ondernemer in de zonweringsbranche acteren. Omdat we inmiddels decennialang bestaan, hebben we ook allemaal wel eens de situatie ervaren dat het bedrijf tussen jou en je partner in komt te staan. Dat heeft soms nog wel eens tot heftige situaties geleid. Ikzelf bijvoorbeeld kwam een keer thuis in een leeg huis. Vrouw en kind vonden de tijd rijp om te overnachten in een hotel, ik moest het maar uitzoeken met mijn zooitje. Achteraf een goede stap, de ommekeer in onze relatie, heel waardevol. We zijn er sterker uitgekomen. 1 van de andere Heren In Zonweren (ik zal de naam niet noemen, dat vinden ze niet zo leuk in Limburg) moest bekennen dat hij ook wel eens zoiets had meegemaakt: zijn vrouw pakte haar biezen, wilde het woonerf met piepende banden verlaten, maar mijn maatje (ondernemend als hij is) had inmiddels in de meterkast de voeding van het elektrische schuifhek er afgehaald. Hihi. “In oplossingen denken.” Ook zij zijn er achteraf sterker uitgekomen en lachen er nu hartelijk om. Staan tegenwoordig saampjes te schitteren op de bühne van de plaatselijke Toneelvereniging. Hoe mooi is dat?

Een paar biertjes gedronken op het mooie uitgaansterras van Tilburg en \'s avonds een heerlijk diner nog samen. Het was nog lang onrustig in Tilburg. De collegialiteit nam gaandeweg de avond wel af: we hadden 4 standaard fietsen gehuurd. Er bleken er slechts 3 op voorraad te zijn, dus de 4e man kreeg een elektrische fiets. U raadt het al: die toneelspeler uit Limburg had mazzel. Het was koud en donker op weg naar huis, dus Frank dacht: \"gas der op en gaan met die banaan\". Joopie Zoetemelk was er niks bij. En het ergste was: hij keek ook niet achterom. Dick en Johan (beiden sportief en gezegend met een goddelijk lichaam) sprongen direct in de slipstream. Ik zelf ook, maar kwam er al snel achter dat ik die avond 3 dingen tegen had: een zachte band, een beetje Obesitas (mijn zoon noemt me al O-Caby-tas) en de conditie van een afgeschoten lama. En zo voelde ik me ook bij aankomst, de grijnzende gezichten bekijkend van de 3 personen die ik eerder op de avond nog als vrienden beschouwde. Bedankt mannen, het was weer fantastisch en ik ben wederom weer vol goede voornemens!