Deze week bereikte mij het droevige bericht dat één van de chauffeurs van Roma (de Duitse leverancier) door een tragisch ongeval om het leven is gekomen. Zomaar uit het leven weggerukt. De foto komt keihard binnen. Frontaal achter op een bufferwagen gereden volgens de verhalen. Vreselijk… Susanne, de vrouw van Martin, staat er ineens alleen voor. Hoe groot moet de klap voor haar zijn?

Mijn gedachten dwalen verder af. Gevoelens van grote bewondering voor al die chauffeurs die elke dag plichtsgetrouw vroeg uit de veren gaan om hun klanten te bedienen. Klanten, die meestal blij zijn maar zich soms ook schofterig gedragen, als ik de verhalen van de chauffeurs mag geloven. Niet bereid om te helpen lossen of … erger nog … het hek pas weer open doen als de chauffeur (in zijn eentje) de lading gelost heeft. Slavernij anno 2021? Het is tenenkrommend.

En ik geef het je te doen: de producten worden elk jaar zwaarder in gewicht. De consument wil groter, sterker en beter. En dus wordt de vracht zwaarder en de belasting voor chauffeur en monteur groter. Ook ik help regelmatig bij het lossen van de vrachten. Ik word een dagje ouder, dus het kost me langzaam maar zeker steeds meer moeite. Maar ach, wat heb ik te klagen? Voor mij is het een kwartiertje zweten, de chauffeur loopt de hele dag aan die dingen te trekken…

Martin had nog graag een tijdje lopen zwoegen, maar helaas is er een abrupt einde aan zijn leven gekomen. Woorden schieten tekort. Daarom dit keer een korte column, met weinig woorden. Een eerbetoon, niet alleen aan die ene loyale diender, maar aan alle chauffeurs die dagelijks worden blootgesteld aan belasting en gevaren.

Onderstaande foto haalde ik van Martins Facebookpagina. Hij heeft hem zelf gedeeld . Een foto van de horizon.

Ik hoop dat jouw horizon mooi mag zijn Martin, waar die ook moge zijn.

Namens alle dealers: bedankt voor alles. Goede reis!