Klik voor foto Klik voor foto Klik voor foto
 Klik voor foto Klik voor foto
 
“Als ik niet werk, word ik doodongelukkig”
 
Jacoliem Dekker-Bos van Sunreflex
Wie wordt in 2019 Zonvakker van het Jaar? Het duurt nog even voor we dat bekendmaken, tijdens de Romazo Branchedag op 4 november. Tot die tijd maken we in elke uitgave van Zonvakmagazine uitgebreid kennis met de ondernemers die tot de top tien genomineerden behoren. In deze editie: Jacoliem Dekker-Bos van Ambiance Sunreflex in Hoevelaken.
 
Vijftien jaar werkt Jacoliem nu voltijd in het zonweringsbedrijf dat ruim 30 jaar geleden werd gestart door haar ouders. Het kleinste winkeltje van Hoevelaken destijds. Inmiddels zit Sunreflex alweer vier jaar op de huidige locatie, in een voormalig bankgebouw waar de grote kluis tegenwoordig gebruikt wordt voor een deel van het assortiment. Aan de muur hangt, naast het Romazo Garant certificaat, een foto van Pa Bos met Jacoliems dochtertje. “Hij kijkt nog steeds over mijn schouder mee.”

Ze heeft tropenjaren achter de rug. Beide ouders ziek, zelf zwanger, vervolgens het overlijden van haar vader. Ze wordt nog dagelijks met pa geconfronteerd. “Je vader deed altijd zus of zo. Hij komt regelmatig ter sprake. Alleen maar leuk, ik vind het hartstikke mooi al die verhalen. Hoevelaken is wat dat betreft echt een dorp. Mijn ouders hebben dit bedrijf opgebouwd. Toen mijn vader ging afbouwen, ging ik op mijn manier opbouwen. We hadden altijd een showroom waar klanten op afspraak terecht konden, maar ik wilde meer. Toen ik hier een bordje ‘te huur’ zag hangen ben ik meteen gaan kijken. Natuurlijk kost een winkel geld, maar het was iets wat ik altijd al graag wilde.” En ze zette door. Ondanks de uitroep van haar man, die een bouwbedrijf heeft en toen hij het bankgebouw zag riep: “Niet doen, je bent gek, wat een oude bende.” Eigenwijs als Jacoliem is, deed ze het toch. “M’n laatste euro’s heb ik erin geïnvesteerd, maar ik heb doorgezet en nu heb ik m’n eigen winkel. Vorig jaar heb ik bovendien het pand gekocht, nu is het echt helemaal van mij”, vertelt ze trots. “Wat ik in m’n kop heb, heb ik niet in m’n kont.”

Geen poeha
Moeder Suse is regelmatig in de winkel te vinden. Ze blikt terug: “Toen mijn man en ik in 1987 begonnen, hadden we een pandje van twee bij drie, met één raam met een markiesje ervoor en een deur. Ging ik naar buiten om het rolluik omhoog en naar beneden te doen en het zonnescherm uit te draaien. Zo liet ik klanten zien wat we hadden. Binnen had ik alleen boeken.” Na ruim 10 jaar in dit kleine pandje, verkaste het echtpaar Bos naar de overkant van de straat, naar een winkel bijna tien keer zo groot als het kleine winkeltje. Ook daar zaten ze 10 jaar. “Toen moesten we het huurcontract weer met 10 jaar verlengen, maar we waren ondertussen 56+; 10 jaar bijtekenen was geen optie. Dus trokken we naar onze werkplaats; een grote schuur waar de voorraad stond en waarvan in het achterste gedeelte een showroom werd gemaakt. Het was een grote kippenschuur van oorsprong. Een beetje buitenaf. Ik was in eerste instantie bang dat we geen klant meer zouden krijgen, maar mijn zorgen bleken voor niks. We hadden ondertussen een flinke klantenkring opgebouwd, het ging hartstikke goed.” En nu dus een locatie terug in het centrum, aan een doorgaande weg. Een sfeervolle winkel met een duidelijke vrouwenhand; verse bloemen, een vissenkom, de grote tafel waar de klant even rustig kan zitten met een kop koffie. Open haardje aan, met een snurkende Engelse bulldog – de hond van Suse, die regelmatig mee mag – op een kussen ernaast. Huiselijk. Het past bij Jacoliem, die zegt: “Ik doe niet aan poeha-advies en ik merk dat mensen, ook uit de steden om Hoevelaken heen, dat heel prettig vinden. We zijn een echte dorpswinkel. Het kacheltje brandt, mensen ploffen hier soms aan tafel en blijven uren zitten. Een klant is bij ons nooit een nummer. Ik denk dat dat onze kracht is: het persoonlijke.” Ze gaat door: “Winkelen is tegenwoordig zo onpersoonlijk in onze 24- uurs economie en het online pakketjes bestellen. Dat dorpse hier, dat werkt toch. We krijgen ook klanten uit het Gooi, Aalsmeer, Amersfoort. Ik maak altijd tijd voor mensen, ook als ze alleen maar een onderdeeltje bestellen voor een paar euro. Als het moet kan ik alles verkopen, maar dat doe ik niet. Een afstandsbediening bij een knikarm is prima, dat hoeft niet bediend te worden via de smartphone.” Eerlijkheid duurt het langst, is Jacoliems mening. “Van mij krijgen klanten altijd eerlijk advies, soms bijna te eerlijk. Een voorbeeld? Ik had laatst klanten die een pvc-vloer op hun zolder wilden. Dan vraag ik: Hoe vaak kom je op je zolder, doe gewoon vinyl, dat is ook prima en een stuk goedkoper. Ik zal iemand nooit iets aansmeren om mijn omzet te vergroten, dat is niet mijn stijl.”

All in the family
Als jong meisje hielp Jacoliem al regelmatig haar ouders in de winkel. “Ik ben enig kind en mijn vader wilde eigenlijk graag een jongen, dat zegt vast al genoeg.” Lacht: “Ik ben technisch gemaakt. Mijn vader was ’s avonds altijd in de werkplaats, dus ging ik daarheen. Zonwering en techniek zijn me echt met de paplepel ingegoten.” Voor haar dochtertje geldt ondertussen hetzelfde. “Het is echt een meisje-meisje, dol op roze, maar ze groeit wel op tussen de techniek. Ze pakt nu al een boormachine op en zegt dan: mama, dit is een kruiskop he…”

Suse staat elke zaterdag en woensdag in de winkel. “Ik vind het werk nog veel te leuk om te stoppen. Ik wil niet achter de geraniums zitten. Bovendien, ik hoor hier bij het interieur.” Over een tijdje wordt het stokje van Suse overgenomen door Diana, die sinds maart in dienst is bij Sunreflex. “Je komt genoeg vrouwen tegen in onze branche, maar bijna altijd op de winkelvloer. Wij staan gewoon zelf op de ladder. Boren, meten, monteren.” Diana vertelt: “Ik heb hier een spoedcursus gehad. Ik ben net als Jacoliem, heb ook een motor. En trek ‘m ook uit elkaar als het moet. We zijn allebei types die het zelf willen doen. Door te doen leer je. Dat merk ik hier ook, ik heb alles al van de ramen afgehad. Zo leer je het beste.” Stoer, maar zonder in te boeten aan vrouwelijkheid. Jacoliem: “Diana doet alles, maar wel met de lippenstift in de zak van haar werkbroek.” En, allebei, met opvallend lange nagels. Lachend: “Ik draai schroeven dicht met m’n nagel.”

Vrouwenbedrijf
Sunreflex is, zoals zoveel zonweringsbedrijven, op zoek naar extra monteurs. Op dit moment heeft het Hoevelakense zonweringsbedrijf twee monteurs in dienst, plus Diana en Jacoliem zelf. “Ik heb een aantal jaren alleen in de winkel gestaan. Was ik in de showroom en waren de mannen, de monteurs, buiten. In die tijd miste ik echt het contact met de klanten thuis. Het is zo leuk om bij mensen over de vloer te komen, om ook het eindresultaat te zien. Nu ga ik ook zelf weer af en toe op pad. Lekker de ladder op.” Wat Jacoliem betreft worden de nieuwe monteurs, net als zijzelf en Diana, vrouwen. “Ik zou het liefst op zoek gaan naar vrouwen die we zelf kunnen opleiden. Voor buiten moet je wel wat power hebben, een beetje potig zijn. Voor het ophangen van zonwering buiten heb je spierkracht nodig, maar er zijn zeker wel vrouwen die dat kunnen. Het lijkt me leuk als Sunreflex in de toekomst helemaal op vrouwen kan draaien. Dat zou wel heel bijzonder zijn. Natuurlijk gaat dat niet van de een op de andere dag, maar ik wil het wel proberen.”

Michelinster
Sinds maart van dit jaar is Sunreflex aangesloten bij Ambiance. “Mijn eerste reactie toen ik werd benaderd was, ‘ik ben Sunreflex en ik red me prima’. Maar ik ben toch gaan babbelen met Frank (van der Linde, directeur Ambiance, red.) Ik ben eigenwijs, heb een eigen visie, maar die sluit wel goed aan bij die van Ambiance.” En dus ging ze overstag. Naar volle tevredenheid tot op heden. Suse: “Het is soms best lastig om aan klanten uit te leggen wat het betekent om bij Ambiance te horen. Dan leg ik uit dat we een soort Michelinster erbij hebben. Het staat voor kwaliteit en het voelt super om daarbij te horen.” Jacoliem voegt daar aan toe: “Ik ben heel blij met deze stap, maar ik ben en blijf boven alles Sunreflex.” Op haar rechterarm staat het logo, ooit door haar vader zelf op zijn tekentafel ontworpen, in vette letters getatoeerd. “Daar komt geen tatoeage van Ambiance naast. Die waarde heeft het niet voor mij. Maar wel voor mijn klanten. Daarvoor is Ambiance een mooie toevoeging.”

“Mijn man zegt wel eens: Jacoliem, sta je er wel eens bij stil wat je gepresteerd hebt? Dan is het antwoord, nee, eigenlijk niet. Natuurlijk, af en toe maak ik een vreugdedansje, maar daarna ga ik weer door. Ik werk altijd. Tachtig uur per week, ook elke avond, met uitzondering van vrijdag- en zaterdagavond. Mijn dochter is nu vijfenhalf, dus ’s avonds werken wordt wel lastiger. Ze gaat steeds later naar bed. Woensdagmiddag maak ik standaard tijd voor haar, dat is mamadag. En zondag is de dag voor ons gezin. Maar verder bestaat de week vooral uit werken. Een druk bestaan, maar als ik niet werk, word ik doodongelukkig. Mijn werk is mijn lust en mijn leven. Ik geniet er echt van, daarom hou ik dit zonder probleem vol.” En voor haar klanten doet ze alles. “Ik heb een vaste klant, een oud dametje van 92. Die belt regelmatig dat haar markies niet uit wil. Ga ik langs, zit de stekker er weer niet in. Zo geregeld dus. Dan vraagt ze daarna, wat krijg je van me Jacoliem? En is mijn antwoord: hoofdpijn….” Jacoliem lacht: Heerlijk toch. Ik heb absoluut het mooiste werk van iedereen.”
 
 
◀ Terug Delen
 
ZVM• Zonvak Magazine | 2019 - juni | Pagina(s) 6
 
Gerelateerde bedrijven
Relevante publicaties
Uw mening
U heeft al eerder aan de huidige stemming(en) deelgenomen.
 
Klik hieronder om de resultaten van de laatst gehouden stemmingen te bekijken