Een paar weken geleden ben ik op 'branchevreemd-jacht' gegaan. Het was niet mijn bedoeling, maar het is er uiteindelijk wel van gekomen. Ik was al bij vier computerspeciaalzaken geweest voor een bepaald product. Ik zal u eerst even uitleggen wat ik zocht, want dit is immers ook hoe ik me als domme, onnozele klant bij de verschillende winkels heb gemeld. Ik was op zoek naar twee apparaatjes. Als je die apparaatjes in het stopcontact steekt dan kun je via je eigen elektrische netwerk in huis -dus via je stopcontacten- je ADSL laten doorverbinden. Techniek staat voor niks, zal ik maar zeggen.
Maar goed, eerst dus naar de speciaalzaak. Daar kom je mooi bedrogen van thuis. In de ene winkel willen ze je serieus een apparaat verkopen. Mijn vraag hoe je dan de ADSL-lijn doorverbindt, wordt echter beantwoord met een groot gapend gat waarin ik kijk. 'Goed punt meneer, maar dan kiest u toch gewoon voor een wireless oplossing.' Tja, daar had ik natuurlijk niet aan gedacht. Los van het feit dat het trager is, niet altijd werkt en dat ik die ergernis nu wel beu ben. In de andere winkels ging het al niet beter. Of 'niet op voorraad', 'niet compleet' of 'dat koopt u toch niet meer'.
Na twee uur weer thuis op de bank beland, kijk ik nog even wat krantjes door. Zeg maar beroepsdeformatie. In de Gamma-krant staan ze en voor een aanbiedingsprijs. Het is 20 minuten voor sluitingstijd, dus geen tijd te verliezen. Ik ga meteen naar de dichtstbijzijnde vestiging. Het is al wat rustiger en twee jonge jongens staan wat met elkaar te keuvelen. Laat ik hen maar even vragen naar waar ik mijn producten kan vinden. Ik leg uit wat ik zoek zoals hierboven beschreven. Maar nu het antwoord. Ik word ronduit uitgelachen. 'Meneer, stopcontacten zijn voor stroom en niet voor data. Wat denkt u wel niet dat er gaat gebeuren? Nee echt, dan krijgt u kortsluiting, zo moeilijk is dat toch niet.' Ik leg hen uit dat het in de folder stond en dat ik alleen wil weten waar ze liggen. 'Meneer, u heeft het vast verkeerd gelezen. Dat kan echt niet!' Een beetje verslagen druip ik af. Bij mijn aftocht loop ik langs een vitrine en ja, daar liggen ze nog. Twee stuks! Ik loop naar de informatiebalie en vraag daar of iemand me producten wil verkopen die ze niet hebben. De mevrouw die me helpt, loopt met me mee. Ik leg haar uit wat er is gebeurd. 'Tja wat wil je als we dat soort jongens hier hebben rondlopen. Iets anders kun je toch ook niet van ze verwachten?' Op dat moment bekroop me bijna het gevoel dat ik begrip moest hebben en mijn excuses moest aanbieden. Lachen zeg, zo'n klant.