Met precies nul dagen ervaring op de teller besloot Ronald Lampert afgelopen jaar dat hij heel graag wilde ondernemen in de keukenbranche. Lampert heeft een achtergrond in de horeca en de automotivesector, maar keukens, dat sprak hem om meerdere redenen enorm aan. Waar komt die liefde voor keukens vandaan?
Ronald: “Ik heb hotelschool gedaan en heb heel lang in de automotive branche gewerkt, maar ik wilde echt wat anders gaan doen. Vorig jaar heb ik een ander huis gekocht, mét een woonkeuken. Ik had altijd al iets met dat deel van het huis, maar ik merk het nu ook weer: ik leef in onze woonkeuken. Ik hou van koken, van lekker eten, de gezelligheid in de keuken. Omdat ik in een andere branche dan de auto’s wilde gaan ondernemen, had ik voor mijzelf een shortlist gemaakt: ik wilde een tastbaar, positief product verkopen, aan de eindgebruikers. Keukens passen daar perfect bij. Met een bevriende keukenondernemer ben ik vervolgens gaan praten over het vak en het viel me al snel op dat er veel overeenkomsten zijn met de auto-business. De klanten die binnenkomen, je gaat in gesprek, hebt een aantal voorbeelden in je showroom, gaat vervolgens je keuken of auto naar wens samenstellen en vervolgens bestellen bij een externe leverancier; dat proces is in veel opzichten voor auto’s en keukens vergelijkbaar. Tot en met het tekenen bij vaak het tweede of derde bezoek, het intensieve klantcontact dat vaak voorafgaat aan de aankoop.”

Als nieuwkomer in de keukenbranche had je ook kunnen denken: ik begin met één winkel. Of ik ga eerst eens ergens een tijdje meedraaien, kijken of het me echt aanspreekt. Jij koopt ineens vier keukenspeciaalzaken. Een behoorlijke stap, van nul ervaring naar een keukenbedrijf met vier vestigingen.
Ronald: “Ik was op voorhand niet op zoek naar vier zaken, maar dat het er meteen meer dan één mocht zijn, dat wist ik ergens wel. Juist doordat het al een groter bedrijf is, met vier locaties en 25 medewerkers, is het misschien juíst beter te managen. Er staat een hele goede organisatie, met een geoliede backoffice. De schaalgrootte maakt het operationeel beter behapbaar. Wat dat betreft zie ik dus vooral voordelen. Met één winkel verzand je al snel in de dagelijkse operatie. Ik wil meer faciliteren; anderen laten excelleren in hetgeen zij goed zijn. Ik heb niet de ambitie zelf alle dagen in de showroom te staan en orders te schrijven. Dat is ook niet waar ik het beste functioneer.”

Vincent, jij bent in 2001 begonnen als ondernemer in de keukenbranche. In de afgelopen 23 jaar heb je je bedrijf zien groeien, maar ook bijzonder turbulente tijden meegemaakt. De brand bij Superkeukens Veenendaal in 2019, vervolgens bijna direct na de heropening corona en de lockdown(s), in de zomer van 2021 bizar genoeg wederom een brand, ditmaal in Soesterberg. Hoe kijk je terug op ruim twee decennia ‘in de keukens’, hebben deze momenten jouw tijd in de keukenbranche in negatieve zin gekleurd?
Vincent: “Ik kijk vooral heel positief terug op de afgelopen 23 jaar in de keukenbranche. Zelfs op de branden. Die hebben er uiteindelijk in geresulteerd dat er paar heel mooie, nieuwe winkels staan en dat dit sneller ging dan gepland. Keukendepot zat prima in Soesterberg, maar het idee om richting Amersfoort te gaan had ik altijd al, dat is door de brand versneld. Daardoor kijk ik, ondanks natuurlijk de schrik en de hectiek in beide periodes, zonder negativiteit terug. We hebben uiteindelijk ook ‘geluk’ gehad. Het waren beide keren puur de showrooms die afgebrand zijn, alle logistiek was onaangetast. We waren volledig gedigitaliseerd, dus qua logistiek en administratie was er geen schade en konden we meteen door. Dat gaf veel rust. Bij de brand in Veenendaal was er een collega keukenondernemer die een groot deel magazijn kwijt was, dan is het veel ingrijpender qua gevolgen. Klanten zijn bij ons niet de dupe geweest.”

Je bent nu 61. Is het een bewuste keuze om al op relatief jonge leeftijd te stoppen?
Vincent: “Vijf jaar geleden is mijn zoon Mike in de zaak gekomen. Een jaar of twee terug gaf hij aan dat hij het bedrijf niet wilde overnemen. Het voortzetten van een familiebedrijf is natuurlijk geen vanzelfsprekendheid, dat werkt alleen als iemand er 120 procent achterstaat en dat voelde hij niet zo. Heel jammer, maar ik had die keuze natuurlijk te respecteren. Ik ben toen wel vrij snel verder gaan kijken met het oog op de toekomst, wilde het er niet op aan laten komen, dat ik richting de 70 nog wat moest regelen ‘voor later’. Ik had mijn ogen dus open voor potentiële overname kandidaten en heb me ook aangemeld bij Marktlink, een bedrijf dat ondernemers die hun bedrijf willen verkopen en mensen die zoeken bij elkaar brengt. Dat heeft uiteindelijk geresulteerd in deze overname. Ik bood mijn bedrijf aan en Ronald had een zoekopdracht uitstaan.”
Ronald: “Ik zocht specifiek een keukenbedrijf, was vastberaden dat deze branche het moest worden. In november 2023 hebben we de eerste gesprekken gevoerd, eigenlijk waren we er al vrij snel uit. In januari waren we het mondeling eens, maar daarna duurde het nog een flink aantal maanden om alles formeel rond te maken.”
Vincent: “De horeca is een prima achtergrond voor dit vak. Hospitality is een belangrijk aspect in deze branche. En ik zie ook zeker de paralellen tussen de automotive en keukenbranche. Bij beiden gaat het in de basis om service.”

Tot 10 augustus, wanneer de heropening van Superkeukens Utrecht gepland staat, blijft Vincent Dijker meedraaien in het bedrijf. Daarna kan Lampert nog tot eind van dit jaar gebruik maken van de ‘hulplijn’ in de vorm van consultancy. Is dat laatste iets dat Dijker mogelijk ook blijft doen naast het ‘pensionada’ zijn als hij straks afscheid van zijn keukenzaken heeft genomen?
Vincent: “Als je zo’n traject met een bedrijfsmakelaar in gaat, weet je niet wat je precies kunt verwachten. Je kunt ook een koper treffen die wil dat je nog paar jaar aanblijft als bedrijfsleider. Daarom ben ik dit traject tijdig gestart. Dat aanblijven is in dit geval niet nodig, dus na de oplevering van Utrecht in augustus stopt het, al blijf ik zogezegd nog tot eind 2024 als consultant beschikbaar voor hulp en ondersteuning. Het is voor mij ook belangrijk dat het goed blijft gaan. Maar buiten dat, ben ik straks echt met pensioen. Om me heen heb ik vaak gezien dat mensen die afscheid nemen roepen dat ze nog als adviseur doorgaan, maar in de praktijk komt daar vaak weinig van terecht. Ik ben me er heel erg van bewust dat wanneer je geen bedrijf meer achter je hebt staan, relaties snel veranderen. Dat geeft ook niet, zo gaat het nou eenmaal. Maar ik zie mijzelf dus niet als adviseur voor welke organisatie dan ook.”
Ronald: “Dat herken ik wel. Toen ik destijds mijn autobedrijf verkocht, ging ik van 100 mail en 50 belletjes per dag naar momenten dat ik dacht: ‘doet mijn telefoon het nog wel?‘. Het klopt wat Vincent zegt; zodra je afscheid neemt, veranderen je rol en je netwerk heel snel.”

Op vrijdag 21 juni vond de sleuteloverdracht plaats. Vanaf dat moment is Ronald Lampert formeel eigenaar van Superkeukens Amersfoort, Veenendaal en Utrecht en Keukendepot Amersfoort. Voor beiden begint hiermee een nieuwe fase. Een ontdekkingsreis in een nieuwe wereld voor Lampert, voor Dijker een periode van afbouwen, afscheid nemen en steeds verder achterover leunen. Hoe ziet de komende periode er voor ze uit?
Ronald: “Ik ga vol aan de bak. De algemene kennismaking met de medewerkers heb ik al gehad, de komende weken ga ik met iedereen een-op-een in gesprek, de mensen beter leren kennen, leveranciers ontmoeten, contacten overdragen. En dan echt het vak leren. Met iedereen meekijken, meedraaien, ook in de montage. Ik hoef niet alles zelf te kunnen, maar ik wil wel begrijpen hoe het werkt. Alles ontdekken en leren, alle contactfases met de klant doorlopen. 2024 zal voor mij vooral een jaar zijn van kennis absorberen en plannen maken. Vanaf volgend jaar zal ik meer en meer mijn stempel gaan drukken.”
Vincent: “Hoe mijn niet werkende leven er straks uit gaat zien? Ik heb nog geen idee. Ik laat het maar op me afkomen. Er zijn zeker dingen die ik ga missen. De momenten met klanten aan tafel, dat je een keukenontwerp presenteert waar mensen blij van worden, de medewerkers die je ziet groeien en ontwikkelen; dat is iets dat ik altijd heel mooi heb gevonden. Maar ik kijk ook uit naar deze nieuwe fase en draag het bedrijf met een goed gevoel over aan Ronald. Het is een prachtig vak, waar je vanuit je adviesrol echt iets kunt betekenen voor mensen. Er is tegenwoordig zoveel mogelijk en geen twee keukens zijn hetzelfde. Of het nou het formaat, de kleurstelling of de keuze voor apparatuur is, er gaan nooit twee identieke keukens de deur uit. Dat vind ik één van de mooie aspecten van dit vak.”
Ronald: “Het managementteam is al heel lang verbonden aan het bedrijf. Die krijgen straks de gelegenheid zich in te kopen en mede-eigenaar te worden. Dat betekent een zekerheidsstelling voor mij; zij brengen een hoop kennis en ervaring mee die bij mij (nog) ontbreekt. En voor Vincent was dit een wens in het verkoopproces, als een beloningsgebaar naar deze medewerkers voor hun trouwe diensten.”

Waar kijkt de kersverse keukenondernemer het meest naar uit, bij aanvang van zijn keukenavontuur?
Ronald: “Ik kende Superkeukens op voorhand niet, maar was meteen heel enthousiast toen ik hier voor het eerst binnenkwam. Supermooie keukens, scherp geprijsd. Ik wilde graag ondernemen in het middensegment; geen ambachtelijke maatwerk keukens, maar een verkooporganisatie. Die heb ik hier gevonden. Daarbij kijk ik het meest uit naar het samenwerken met mensen. De afgelopen jaren heb ik veel alleen gewerkt, nu ga ik dat weer samen doen met een heel mooie, goed ingewerkte club mensen. Het onderdeel zijn van een team, daar heb ik het meeste zin in. En natuurlijk weer doelstellingen creëren en plannen smeden, ook daar zie ik enorm naar uit.”