Klik voor foto Klik voor foto
 
“Ik heb echt offers gebracht om te kunnen vliegen”
 
Jerry Veldhoen, zonweringsondernemer en piloot
Twee weken per maand is hij actief als ondernemer in de zonwering, de andere twee weken vliegt hij een Boeing 747 de hele wereld over. Het is geen alledaagse combinatie, maar Jerry Veldhoen weet op deze manier het beste van twee werelden te combineren. Aan Zonvak Magazine vertelt hij over zijn liefde voor de luchtvaart én de zonwering. Een inspirerend verhaal over ondernemen, hard werken en het volgen van je hart.
 
Welke liefde er eerst was, die voor de zonwering of het vliegen, laten we even in het midden. Feit is dat hij beide met de bekende paplepel ingegoten kreeg. Als klein jongetje groeide hij op tussen de zonwering. “Dat zit echt in mijn DNA.” Zijn ouders begonnen in 1975 hun bedrijf -Veldhoen Zonwering- in IJsselstein, niet alleen als retailer, maar ook als producent van binnen- en buitenzonwering. “Mijn ouders zijn vanuit huis begonnen, de zonneschermen lagen in het begin opgestapeld in de achtertuin. Toen ik werd geboren in 1978 was er ondertussen een showroom.” Grapt: “Toen was er dus ruimte voor mij.”

Als kind en tiener al was Jerry altijd op de bedrijfsvloer te vinden. De weekenden, de vakanties; hij bracht er heel wat uren door. Maar behalve de liefde voor de zonwering, gaf zijn vader hem ook de liefde voor het vliegen mee. “Ik was een jaar of drie toen mijn vader zijn vliegbrevet ging halen. Als klein mannetje mocht ik dan mee achterin het vliegtuig als hij les had. Dat maakte zo’n indruk op mij, dat ik vanaf dat moment besloot dat ik later piloot wilde worden. Mijn hele jeugd heb ik daar naar toegeleefd, dat was mijn doel.” Om dat doel te bereiken, moest de jonge Jerry hard knokken. “Het schooladvies van de lagere school was eigenlijk te laag. Om piloot te worden moet je minimaal HAVO hebben. Ik heb echt mijn stinkende best gedaan om dat te halen en scoorde vervolgens enorm goed. Met een aantal tienen op mijn lijst én een enorme motivatie, kon ik vervolgens doorstromen naar het VWO. Ik heb dyslexie, dus het was echt keihard werken, maar met mijn doel -de pilotenopleiding- voor ogen lukte me dat wel.”

Het familiebedrijf
En toen liep het uiteindelijk toch nog anders. Naarmate de vervolgopleiding dichterbij kwam, groeide de interesse in het familiebedrijf. “Ik was daar dag en nacht en besloot uiteindelijk technische bedrijfskunde te gaan studeren, met het doel uiteindelijk het bedrijf van mijn ouders over te nemen. Geen pilotenopleiding dus. Op dat moment voelde dat oké en ook terugkijkend heb ik geen spijt van die keuze destijds. Ik heb zoveel mooie dingen meegemaakt in de zonwering en enorm veel geleerd, ook op persoonlijk vlak.” Het bedrijf van zijn ouders telde op dat moment zo’n 70 man en na zijn studie kreeg Jerry vrij snel de rol van bedrijfsleider. “Dat is intern nooit een issue geweest. Het voordeel was, dat ik er van jongs af aan al altijd was. Ik was dan wel ‘het zoontje van de baas’, maar ik was nooit te beroerd om mijn handen uit de mouwen te steken. Ik ging mee monteren, stond bussen te wassen in de weekenden, heb de planning gedaan, verkoop, inkoop, ging mee naar beurzen. Ik kende alle facetten van het bedrijf. Als ik zo als snotjochie uit de schoolbanken erin was gerold, dan hadden ze dat nooit geaccepteerd. Maar ik was opgegroeid met al die mensen, deelde al een geschiedenis met ze.” Het was een hechte club, vertelt hij. “Vroeger maakten we regelmatig op zaterdagmiddag met hele bedrijf uitjes, gingen we met collega’s stappen, uit eten, naar Duinrel. Het was echt een familie. Ons sociale- en werkleven liep helemaal in elkaar over. En we waren ook nog eens succesvol. Die tijd heeft me veel gebracht. Netwerken, op handelsmissies naar bijvoorbeeld Roemenië, beurzen in Amerika en Azië; het was een enorm leuke periode.”

Je hart volgen
Ondertussen kwam het moment waarop hij het bedrijf van vader Han Veldhoen zou overnemen steeds dichterbij. “In 2007 vlogen we naar het buitenland voor een beurs. We zaten in vliegtuig toen ik een advertentie van een vliegopleiding voorbij zag komen. Ineens overviel het me. Heel lang had ik gedacht dat je jong moet zijn om een vliegopleiding te volgen; ik was ondertussen bijna dertig. Maar die advertentie gaf aan dat het nog altijd mogelijk was. Ik werd daardoor getriggerd en heb toen heel snel een besluit genomen. ‘Ik moet m’n hart volgen’. Een paar weken later al heb ik mijn vader -met lood in mijn schoenen- verteld, dat ik het bedrijf toch niet wilde overnemen. Natuurlijk was dat voor hem een teleurstelling, maar tegelijkertijd was hij supertrots. Hij is bijna nog gekker van de luchtvaart dan ik, dus uiteindelijk begreep hij mijn keuze ook echt wel.”

In april 2008 nam ik afscheid van het zonweringbedrijf in IJsselstein. “Dat heb ik rigoureus gedaan, lange tijd ben ik niet terug geweest. Het bedrijf was zo’n groot onderdeel van mijn leven, ik moest het echt loslaten om focus te houden op mijn studie. Tot ik de keuze maakte om -tien jaar later dan gepland- alsnog de pilotenopleiding te doen, was ik er niet meer mee bezig geweest. De interesse voor het vliegen is nooit weggeweest, maar ik ben al die tijd vol voor de zaak gegaan. Piloot worden was uit mijn systeem. Althans, dat dacht ik, maar soms lopen dingen net even anders.”

Pensioen en piloot
Na het vertrek van Jerry werd Veldhoen Zonwering verkocht. In eerste instantie puur de productietak, later het volledige bedrijf. Op zijn 59e ging vader Han met pensioen, zoon Jerry was razenddruk met zijn opleiding. De zonwering leek uit het leven van de familie Veldhoen verdwenen, maar zoals al vaker het geval was, liep het ook nu weer anders dan gedacht. “Mijn pilotenopleiding betekende twee jaar lang flink aanpoten. Om geld te verdienen deed ik er wat simpele baantjes bij. Zo was ik onder meer filiaalleider van de HEMA op Centraal Station Amsterdam in de avonduren, ik deed laden en lossen van vrachtvliegtuigen én ik heb in die tijd een aantal webshops opgezet. In eerste instantie voor zonwering, daarna ook voor gevelbekleding en wellness producten. Ik heb zelfs een keer 50.000 lingeriesetjes opgekocht. Het ondernemen bleef dus ook tijdens mijn studiejaren gewoon doorgaan.”

In 2010 rondde hij zijn opleiding tot piloot af. En toen was het crisis en bleek er voor piloten nergens werk te vinden. “Natuurlijk was dat een teleurstelling.” Hij kwam weer terecht in de zonwering, nota bene als bedrijfsleider voor Veldhoen zonweringen, in het oude bedrijf van zijn ouders. En oké, dat voelde vertrouwd en niet al te ingewikkeld, maar het was natuurlijk nooit de bedoeling geweest. “Ik heb in die tijd zelfs nog overwogen het bedrijf terug te kopen, maar dat heb ik uiteindelijk niet gedaan. Ik had mijn doel destijds wel heel scherp: ik wilde echt vliegen.”

Eind 2012 kreeg hij, 34 ondertussen, de kans een ‘pay to fly’ opleiding te doen. “Als piloot haal je je ‘commercial pilot licence’, je vliegbrevet, maar dan haal je ook nog een type-certificaat, waarmee je een bepaalde kist mag vliegen. In mijn geval een Boeing 737. Zo’n opleiding kost wederom een kapitaal en vervolgens ga je een jaar onbetaald vliegen, in Polen in mijn geval.” Dat hij zijn carrière als piloot niet cadeau gekregen heeft, is vrij duidelijk. Toen hij -in 2009- in Amerika zat voor de opleiding, was zijn vrouw zwanger. Hij was net op tijd thuis voor de geboorte van zijn oudste zoon. \"In 2011 werd mijn tweede zoon geboren. Toen ik naar Polen ging had ik dus twee jonge kinderen. Elke kans die ik had ging ik naar huis. Maar makkelijk was het niet. Ik heb echt offers gebracht om te kunnen vliegen.”

Van Pakistan naar Congo
“In 2013 was ik officieel piloot, eindelijk had ik mijn doel bereikt. Maar dat duurde helaas maar tot de winter en bleek dus van korte duur. Ondertussen had ik een klein beetje ervaring en toen kreeg ik op een avond een belletje: ‘ik heb een baan voor je, goed betaald, in het buitenland, alles wordt geregeld. Het is alleen wel een beetje ver weg.’ Het bleek te gaan om een basis in Pakistan. Niet de veiligste keuze, maar ik ben er toch voor gegaan.” Wat wellicht meespeelde: zijn opa vroeger werkte in de koeltechniek en vertelde altijd vol trots over het halve jaar in 1956 dat hij in Karachi, Pakistan was geweest, om daar te werken voor het KLM midway hotel. Dat was een hotel halverwege de route Indonesië Nederland, waar passagiers en bemanning konden uitrusten. “Mijn opa had daar veel tijd doorgebracht, dat triggerde me toch. Bleek dat vervolgens hetzelfde hotel te zijn als waar ik heen ging. Heel bijzonder, dat moest blijkbaar zo zijn. Ik heb dus een periode geleefd in het hotel waar ook mijn opa een half jaar gewoond heeft.”

Basisplaats Karachi bleek echt onveilig. “Ik heb daar onder meer een aanslag meegemaakt op het vliegveld, in juni 2014. Het was precies de dag dat mijn vader zou langskomen. Ik herinner me vooral dat er veel doden vielen en de dag erna werd de bezem erdoor gehaald en ging alles gewoon door. Een mensenleven telt daar blijkbaar niet.” Voor Jerry was het een extra reden volop te solliciteren om weg te kunnen uit Pakistan. “Lang verhaal kort: ik werd aangenomen door een Zwitserse vliegmaatschappij. Met als basis Congo. Wederom een vrij bijzondere locatie natuurlijk, maar dat was een leuke tijd. Vervolgens ben ik terecht gekomen bij Norwegian Airlines, uiteindelijk met als basis Amsterdam.”

Terug in de zonwering
En dat was het moment waarop het leven wederom een andere wending kreeg. Ineens had piloot Veldhoen, die tot die tijd over de hele wereld gestationeerd was geweest en toen ineens weer dichtbij huis was, tijd over. “Mijn vader zat ondertussen alweer min of meer in de zonwering. Die heeft geen hobby’s en geen relatie, tijd teveel dus, pensioen was niks voor hem. In 2015 had hij alweer een bedrijfje overgenomen en als ik in Nederland was hielp ik hem af en toe een beetje.” En toen kwam, in 2018, via een leverancier Excelsior Zonwering in Amsterdam op hun pad. “Op de NDSM werf, qua omgeving helemaal booming en dat wordt alleen maar meer. Een enorm levendige omgeving, qua horeca, evenementen, nieuwbouw. De perfecte locatie, én een bedrijf dat al bestaat sinds 1930. Die kans hebben we gegrepen.” En zo werden vader Han en zoon Jerry Veldhoen, tien jaar na het zonweringbedrijf in IJsselstein, ineens opnieuw ondernemers in de zonweringsbranche. “In eerste instantie werkte ik een dag per week in de zonwering, daarnaast was ik piloot. Het was meteen weer leuk en vertrouwd. De hectiek die zonwering met zich meebrengt vind ik niet altijd prettig, maar het vak zelf wel, de producten, het installeren, het verkopen, dat voelde meteen weer goed.”

Voor de overname door vader en zoon Veldhoen was Excelsior Zonwering in zwaar weer gekomen. “Het bedrijf -ooit begonnen en populair geworden met de productie van markiezen-, was een empty shell geworden, met een heel goede naam. Wij hebben het een nieuwe impuls gegeven. De locatie was niet goed, ergens op een verdieping, dus we hebben direct een andere locatie gezocht en veel geïnvesteerd om het bedrijf weer op niveau te krijgen. Inmiddels zijn we heel tevreden.” Het bedrijf doet z’n naam -Excelsior staat voor hoger, beter- echt eer aan. “In Amsterdam en omgeving kom je natuurlijk de nodige uitdagingen tegen. We moeten vaak op hoogte werken. Hoe krijg je een knikarmscherm op zeven hoog? Een markies aan de achterzijde van een grachtenpand? Of zipscreens op een hoog kantoorgebouw? Dat is vaak een heel gedoe, maar wij nemen die taak graag op ons. Wij organiseren de vergunningen en alles wat er nodig is, zoals de steiger, kraan, ponton of hoogwerker. Logistiek kost dat soms wat hoofdbrekens, maar we hebben er ruimschoots ervaring mee. Amsterdam is nu eenmaal geen doorsnee werkgebied.”

Voor alles een oplossing
Het assortiment van Excelsior bestaat uit markiezen, knikarmschermen, screens, horren, uitvalschermen, terrasoverkappingen, rolluiken en alles wat daarbij hoort. Plus binnenzonwering. “De binnenproducten die wij leveren worden ook in een warmtewerende versie geleverd en zijn daardoor vaak een net zo goed, maar goedkoper alternatief voor zonwering aan de buitenzijde van een pand. Erg handig in Amsterdam op plekken waar lastig is bij te komen of te monteren of waar gewoonweg geen buitenzonwering geplaatst mag worden. Wij pretenderen voor alles een oplossing te hebben. Of het nu krom, scheef, hoog, laag, lastig bereikbaar of onoplosbaar is door andere zonweringsbedrijven.”

“Het was nooit mijn bedoeling zelf weer heel veel tijd in ons bedrijf te werken. Twintig procent, en daarnaast vliegen, dat was het oorspronkelijke idee.” Maar wederom liep alles anders. Je zou het ondertussen ‘the story of his life’ kunnen noemen. “In 2019, vlak voor corona al, werd het in luchtvaart wat zwaarder. Norwegian probeerde piloten op onbetaald verlof te krijgen of tijdelijk elders neer te zetten. Zelf heb ik in die tijd nog drie maanden mijn basis in Bangladesh gehad. Ook dat was weer een bijzondere tijd. Wij leven hier echt in een paradijs. Ik heb zoveel ellende gezien in dat soort landen, daarvan leer je wel relativeren. Dat kon ik gelukkig ook toen de coronapandemie begon en ik mijn baan als piloot verloor. Dat de zonwering juist heel goed ging in die periode, was mijn geluk. Inmiddels vlieg ik ook weer, maar in plaats van 20 procent zonwering en 80 procent piloot, doe ik het nu half half. Voor Excelsior hebben we een goede bedrijfsleider, Danny van Dinteren. Zelf ben ik elke maand twee weken ondernemer en twee weken piloot, waarbij ik over de hele wereld, in mijn droom, een Boeing 747, ‘the Queen of the Skies’ vlieg.”
 
 
◀ Terug Delen
 
ZVM• Zonvak Magazine | 2022 - september | Pagina(s) 14
 
Relevante publicaties
Uw mening
U heeft al eerder aan de huidige stemming(en) deelgenomen.
 
Klik hieronder om de resultaten van de laatst gehouden stemmingen te bekijken