Zes dagen per week werken wil hij niet meer. Eenenzestig is Gerard ondertussen en hij heeft het allemaal meegemaakt: successen, teleurstellingen, een burn-out, stevig ziek geweest. Dus eigenlijk zou hij het wel wat rustiger aan willen doen. Dat zou in elk geval zijn wat echtgenote Heleen graag wil. Maarja, als je je weer goed voelt, val je zo weer terug in je oude gewoontes. En die oude gewoontes, dat betekent in het geval van Gerard: hard werken, uitbouwen. Het is voor de ondernemer een kwestie van balans vinden, tussen blijven doen wat hij leuk vindt -in de keukenbranche- én wat meer privé ‘qualitytime’, zoals dat met een mooi woord heet. “We werken hier met een klein team, echt een gouden ploegje. Het gaat hartstikke goed met Keuken at Home, we groeien hard, maar groeien in vestigingen wil ik absoluut niet meer. Het moet hierbij blijven: één vestiging. We hebben het nu zoals ik het graag wil. Een mooi bedrijf, een topteam en zelf een beetje meer vrijheid.”

De eerste stapjes
Terug naar het begin. Bij een jubileum hoort immers de blik terug in de tijd; 35 jaar in het geval van Gerard Vellekoop. Zijn eerste stappen in de keukenbranche zette hij bij Hoeflaak keukens, waar hij in 1987 begon. “Hetzelfde jaar als ik getrouwd ben.” In eerste instantie vond hij het niks, die baan. “Ik kwam uit de wereld van de horeca-apparatuur, zat veel op de weg en ineens werd ik opgesloten in een hok in Barneveld. Een showroom van 400 m2, bloedheet daar, dat was niet mijn ding.” De eerste ervaring in de keukenbranche was dus niet direct positief. Eigenlijk wilde Gerard z’n geluk al snel elders beproeven, maar bij Hoeflaak lieten ze hem niet zomaar gaan en zochten ze een andere rol binnen het bedrijf. In eerste instantie was dat het opzetten van Tulip kantoormeubilair, daarna werd hij filiaalleider bij Hoeflaak Keukens in Sliedrecht. Een grote zaak, waar hij het wél leuk vond. “Daar is de liefde voor het keukenvak min of meer ontstaan. Ik heb in mijn leven van alles gedaan, maar de keukens zijn gebleven. Dat is de branche waarin ik ben blijven hangen.” Hoeflaak keukens groeide met Gerard Vellekoop aan boord op een gegeven moment tot zo’n 14 winkels. “Het overgroeide zichzelf en dat kwam de service niet ten goede. Dat was voor mij het moment om weg te gaan.” Er volgde onder meer een gesprek met Ben Mandemakers, destijds nog niet zo groot als vandaag de dag, maar de keuze viel op Kees de Bruin, met wie hij er na een gesprek van vijf minuten uit was, waarna hij aan de slag ging bij Keukenhal.

De jaren 90
Stap twee werd dus Keukenhal, waar Vellekoop van 1991 tot 1997 werkzaam was. In eerste instantie als filiaalleider bij de zaak in Numansdorp, vervolgens - toen De Bruin naar België ging - werd hij verantwoordelijk voor het aansturen van de zaken in Nederland. “We hadden één vestiging toen ik begon, daarna hebben we er nog drie geopend. Het ging goed met Keukenhal. Eens in de veertien dagen reed ik naar België, samen met Heleen. Gingen onze dames winkelen en wij golfen, bijpraten. Kees bemoeide zich nergens mee, ik kon zelfstandig alles doen. In die tijd had je de BMW-groep: de Bruin, Mandemakers, Wooning. Zij kochten met elkaar in. Na een aantal jaren in dienst te zijn geweest bij Keukenhal en een hoop geld voor het bedrijf verdiend te hebben, besloot ik dat het tijd was om voor mezelf wat op te bouwen. Het idee was: ik neem Keukenhal over, of ik ga weg. We zijn toen het overnametraject ingegaan, maar om 5 voor 12 bleek hij het aan Ben Mandemakers verkocht te hebben. Ik ben nog met Mandemakers in gesprek geweest, die was het met me eens dat het niet netjes gegaan was, maar zei ook: het is wat het is. Ik kreeg het aanbod om een deel van zijn bedrijf aan te gaan sturen, maar dan zou ik weer hetzelfde gaan doen als bij Keukenhal. Bovendien, een Rotterdammer en een Brabander, dat gaat niet samen. Ik heb dus voor zijn aanbod bedankt.”

Zelfstandig ondernemer
Stap drie: het eigen bedrijf. Na het mislukte overname avontuur besloot Vellekoop eens rustig te bezinnen op de volgende stap. Die volgde al snel: Vellekoop Keukens zag het licht eind ’97. “Ik opende mijn eerste eigen keukenzaak in Naaldwijk. Het was de goede oude tijd: je hoefde amper iets te verkopen, het was standaard belachelijk druk en alles ging eigenlijk vanzelf. Mensen die binnenkwamen betekende orders noteren, dat idee. Het waren de gouden jaren voor de branche. Uiteindelijk opende ik zeven winkels; elk jaar een vestiging erbij. Midden jaren nul telde Vellekoop Keukens zeven filialen, met 74 man personeel.” Een succes, maar wel met een grijs randje. “Ik werd gek van al die medewerkers, voelde me soms meer een sociaal werker dan dat ik met het keukenvak bezig was. Bij het openen van de laatste drie filialen had ik er een compagnon bij gehaald die voor 49 procent eigenaar was. In die tijd kreeg ik zelf een burn-out, plus gedoe met m’n compagnon. Het was het moment dat ik besloot dat het leuk was geweest en ik mijn 51 procent aan hem heb verkocht.”

Het was 2004 en Gerard Vellekoop nam afstand van de keukenbranche. “Ruim een jaar heb ik niks gedaan. Hoewel, niks. Ik overwoog vooral om wat heel anders te gaan doen. Ben naar Brazilië geweest, de jungle in, om in een klein dorpje in halfproducten van kokosnoten te handelen. Heb nog wat gedaan met kozijnen. Dat jaar heb ik echt alleen gedaan wat ik leuk vond en waarmee ik ook nog wat kon verdienen. Maar er bleven mensen komen die vroegen naar nieuwe keukens, klanten wisten me nog steeds te vinden.” En zo ontstond alsnog stap vier ‘in de keukens’: in 2005 richtte Vellekoop Keuken at Home op. In eerste instantie vanuit huis, waar alles al snel vol stond met keukenkastjes en apparatuur, waarop hij -via een vriend met een pand- 300 m2 ruimte huurde. “In het begin was de showroom alleen op afspraak open. Als vanzelf werd het steeds drukker, gingen we meer open, kwam er personeel erbij.” Vijf jaar geleden kwam het pand in Numansdorp vrij waar Keuken at Home nu zit: 1.000 m2, een enorme ruimte. En zo is Gerard Vellekoop toch weer volledig terug in de keukenbranche. “Ik blijf het leuk vinden. Ik ken deze wereld natuurlijk door en door, en andersom geldt hetzelfde: de mensen kennen ons ook.”

Numansdorp was vroeger altijd een echt keukendorp, vertelt Vellekoop. “In de afgelopen drie jaar zijn Keukenconcurrent, Brugman en Wooning Keukens vertrokken, wij zitten er nog.” En voorlopig is het plan dat ook te blijven doen. “Met pensioen gaan doe ik niet, maar ik weet niet hoelang ik uiteindelijk in deze branche actief blijf. Je kunt niet doorgaan tot je er letterlijk bij neervalt, maar in goede gezondheid wil ik zeker bezig blijven. Ik ga nooit achter de geraniums zitten.” Wat dan wel? “In elk geval hoop ik gezond oud te worden, en te blijven genieten van mijn kinderen en kleinkinderen. Dat doen Heleen en ik nu ook al hoor. We zijn familiemensen, uiteindelijk is dat het belangrijkste wat er is.”