De coronatijd llijkt ten einde. En dan word ik verkouden. Plichtsbeseffend als ik ben, besluit ik me te laten testen. Positief! “Hoe kan dat nou?”, vragen mijn vrienden. “Jij bent toch ook gewoon twee keer gevaccineerd?” De GGD arts wijst me op de misvatting die bij half Nederland leeft: de kans dat je nog corona krijgt als je twee keer gevaccineerd bent is heeeel klein. Volgens de arts gaat het er niet om de kans op besmetting kleiner te maken, maar om de kans om erg ziek te worden te reduceren.

De eerste drie dagen na mijn positieve test verlopen negatief. Officieel naar de klote. Voor iemand die eigenlijk nooit ziek is, heel apart. Ik baal er van en maak me ook een beetje zorgen.

Mijn lieve, demente moeder had ook corona. Ze lag er vorige maand heel slecht bij. We hielden er ernstig rekening mee dat ze er tussenuit zou knijpen. Die drie dagen in bed van mij staan in schril contrast met die drie weken van haar. “Onkruid vergaat niet.” (Ik citeer). Gelukkig is ze het al weer vergeten. Dementie heeft soms ook voordelen.

Nog even en ik mag weer naar buiten. Einde thuisquarantaine. Eindelijk het gewone leven weer oppakken en gewoon weer ‘zonnewering verkope’.

Maar eerst nog een dagje vrij. Ik heb een lumineus idee: het eerste wat ik morgen ga doen is een groot stuk schildersfolie halen. Die gooi ik dan over mijn lieve moeder heen. Knuffeltijd! Mijn moeder eens ouderwets in mijn armen sluiten. Warmte geven en krijgen. Dat ultieme gevoel zou ook ik bijna zijn vergeten.

Gezonde groeten,
Caby