Hoe vaak doen jullie het per jaar? Wij doen het gemiddeld twee keer per jaar. Effe bij elkaar komen. Frank, Dick, Johan en ik. Vier matties met ieder hun een eigen zonweringzaak. We begonnen met een middagje bijpraten, later voegden we er een etentje aan toe en tegenwoordig boeken we ook nog een hotelletje en ontbijten we nog even gezellig de volgende morgen. Het zijn waardevolle gesprekken. We nemen de laatste ontwikkelingen door en praten over verdere samenwerking. En het leuke is: je steekt er elke keer weer zoooo veel van op! Ik keer altijd weer huiswaarts met een map vol ideeën en tips.

Ook wordt er over thuis gesproken. Over de kinderen. Over echtgenotes. Over ouder worden. Zulks. Helemaal als de drank een beetje in de man is. Er wordt veel gelachen. En af en toe zelfs een traantje weggepinkt. Het hoort bij mannen die zoetjes aan vrienden geworden zijn.

Oké: we kunnen vrijuit praten en geheimen delen omdat we niet actief zijn in elkaars regio. Dat scheelt een hoop. Maar wat daarin vooral doorslaggevend is: we kunnen elkaar 100% vertrouwen. Die band hebben we inmiddels wel opgebouwd samen. En dan kun je met een gerust hart het achterste van je tong te laten zien.

Frank komt uit het mooie Limburg. De zachte G neemt hij uit de regio mee. Er gaat geen meeting voorbij of hij heeft het even over mijn vader. Pa is drie jaar geleden overleden, maar Frank geeft hem elke keer nog een soort van ‘eervolle vermelding’. Met een brok in de keel. Mooi vind ik dat. Ik waardeer het ook. Wat denk ik meespeelt, is het feit dat Jo, de vader van Frank, niet alleen nog leeft maar bovenal nog immer actief is in het bedrijf. Jo harkt nog regelmatig mooie opdrachten binnen. En er zijn nog steeds klanten die speciaal voor Jo komen. Alsof Frank nog niet droog is achter zijn oren. Hoe mooi is dat?

Ik ken Jo al een aantal decennia. Vooral van de beurzen, met name die in Stuttgart. De hele dag slenteren en dan ’s avonds nog even een biertje pakken in de stad. Als je dan ’s avonds van je barkruk glee en naar het hotel liep, waren de benen zwaar. Heel zwaar. Maar niet die van Jo. Die liep dan gebroederlijk naast zijn zoon fier voorop en de twee Lange Limburgers wezen ons de weg. En dat bleek helemaal zo gek nog niet. Hihi.

Bijzonder veel respect voor Jo dus. Vooral voor de wijze waarop hij het bedrijf uit de grond getrokken heeft. Een kopstuk in de branche. En nog steeds belangrijk onderdeel van een familiebedrijf. Frank, ik wens je nog veel mooie momenten met vader Jo. De R&T in Stuttgart is uitgesteld naar februari 2022, maar ik kijk nu al uit naar het kielzog.